Evettttt, yorucu bir iş gününün daha sonuna geldim. Basur, klima çarpması,düşük tansiyon vs.her şey vız gelir tırıs gider :D o kadar, sıkamam canımı, giderim evime, bugün salı pazarı da var oh mis, alırım sebze meyve, eşimde şimdi karaciğer yağlanması olduğu da ortaya çıktığına göre seve seve yiyecek o sebzeleri.
Her akşam çorba, yemek , salata, ardından çay faslı, yanına tatlı veya çekirdek ile günü noktalayan bir aileyiz biz de. Şimdilik tazecikkkk evli olaraktan henüz çocuk düşünmüyoruz da ( eşim çalışmıyor bir de), ve keyfimize bakıyoruz.
Rahatla akşamları yemeğimizi yiyebiliyoruz, rahatla tv izleyebiliyoruz, rahatla gezip tozabiliyoruz.
Hele bir çocuğumuz olsun ama görücez o zaman dünyanın kaç bucak olduğunu !
O zaman sofrada bebek -cocuk doyurmaktan yarı aç kalkıcaz-uykusuz kalıcaz- rahatla gezemeyecez- dünya bize zindan olacak vesselam.
Evet... evet ben de bu lafları artık duymaya başladım.
Daha 25 yaşındayım, bakamam mı çocuğum olursa, hem nasıl huylu bir bebeğim olacak kim bilir ki? Çevremde gördüğüme göre bebekler de anne-babasına benziyor huy olarak. Tamam 6 aydan sonra işe dönüp bebeği kaynanama bırakma düşüncem yok değil, ama her akşam kafalıycam çocuğumu,bağlıycam kendime. İlerde ne olacak kim bilir ki ?
Biri bebek bakarken çok fedakarlık etti, geceleri uykusuz aldı ise, kucağına almayıp alışmasın diye,bebek uyurken ev işi de yaptı ise,her dakkasında bebekle ilgilendi ise,aynı zorlukları benim de yaşamam gerektiği imaları neden?
Ben demiyorum ki bebeği başı boş bırakcam, kendi kendine uyuyabilme, kendi kendine oyun oynayabilme becerisi aşılamaya çalışıcam. Geceleri uyanmasın diye emzirmemeyi düşünüyorsam, aç bırakcam demiyorum ki, belli bir aydan sonra uyumadan önce fazla fazla emzirip tüm gece uyusun diye alışkanlık kazandırmak istiyorum diyorum. Eski nesile derdimi mi anlatmaya kalktım ? İyi ettim o zaman.
Ya kafelerden arkadaşlar ortamlarından çıkmayıp, gençliği deli dolu yaşayanlar bile bebeği olunca bakabiliyorlar, o bebekler de tosun tosun büyüyor. Bırakın az rahat bırakın.
Üğüüüğüüf, zaten daha gencim , evlenirken bile kendimi nehrin akışına kapılıp sürüklenen bir yaprak gibi hissetmiştim, başa gelen çekilir.Acaba nasıl olacak, yapabilirmiyim diye durup düşünseydim, ben çok varırdım kararlara, İçimden geldi yaptım yapacaklarımı. İç sesime güvendim.
-Çocuğun olsun görürsün hele kih kih kih
-Yapmam o zaman ben de çocuk (nah)
Kalırsın öyle.Doğru konuş asabımı bozma :)
insanlar bazen böyledir, kendileri bazı şeyleri zor yoldan başardılar diye herkesin öyle olacağını düşünüp destek olacaklarına köstek olurlar. onlara dönüp iş mi yapıyoruz çiş mi yapıyoruz diyesim gelir....
YanıtlaSil